Fridom. Til å tru. Og til å mobba.

Hanne Skartveit i VG har skrive artikkelen «Frihet til å tro — og til å hetse».

Tak og by ut «hetse» med «mobbe». Kva fær du då? Du fær ei heil regle om at det ikkje skal vera mobbing i skulen og at rektorar som ikkje tek mobbeproblemet på ålvor burde verta melde til politiet for tenesteforsøming. Mobbing er ut.

Mobbing på arbeidsplassen er heller ikkje godteke.

Kva er mobbing? Lat oss ta det som heiter «erting». Å erta er ei munnleg form for mobbing. I og for seg treng ikkje erting vera mobbing. Og dessutan det handlar det òg om korleis den erta tek ertinga.

Kan ein forsvara erting utifrå ytringsfridomsprisnsippet?

Grunnlova snakkar om at «Frimodige Ytringer … ere Enhver tilladte». Erting og mobbing er ofte ikkje serleg frimodige ytringar.

So er heller ikkje hets tillate dersom han gjeld legning eller folketilhøyr (etnisitet).

Mobbing kjem av det engelske ordet «mob». Å mobba tyder difor, grunnleggjande, å te seg som ein mobb. Det vil seia: Å te seg som ei folkemengd som berre er ute etter å plaga ein eller fleire personar som er i mindretal.

Korleis skal me tolka det at det å hetsa religion ikkje fell inn under antidiskrimineringslovgjevinga?

Ei positiv tolking er at religionen står på line med filosofi og politikk: Religionen handlar til sjuande og sist om sanning og synet på kva som er sanning. Difor bør det vera tillate å utfordra oppfatningane til religionen, filosofien eller politikken.

Utifrå eit slikt syn ville det vera eit nederlag og teikn på disrespekt dersom det hadde vorte forbode å hetsa religionen. Sagt på anna vis: Den dagen det vert forbod mot å hetsa marxismen, er marxismen longe daud.

Greitt. Kommunismen treng ikkje vern. Men kva med kommunistane?

Etter mitt syn kjem me aldri heilt unna at både mannen og ballen høyrer med. Mann utan ball og ball utan mann. Umogeleg. Dersom du står for eit syn, dersom du tilhøyrer eit parti eller ein religion, so kjem det til å drypa litt kollektivitet på deg. Åtak på religioen er åtak på deg òg — du som trur.