Musevisa til Pussy Riot

Eit døme på haldningane som kjem til uttrykk er meisterstudenten Nina Hovland Moronski og hennar innlegg i Dagbladet 9. august om dei gode og uskuldige «Pøssi Rajåt». Slik Moronski ser det, var det heile berre eit «kunstnerisk stunt». Og Moronski meiner å vita at «jentene frivillig forlot katedralen på oppfordring fra de tilstedeværende vaktene».

Jentone gjekk altso inn i domkyrkja og byrja og syngja. Men med det same dei vart bedne å slutta, so slutta dei. For «man kan jo ikke se den grense under vann!» Og Pøssi Rajåt kunne naturlegvis heller ikkje på førehand ha gissa seg til at dei kom til å bryta lova.

På Jutjub-filmane ser det i alle høve ikkje ut som dei friviljugt forlet kyrkjeskipet.

Og nett Jutjub er ein viktig ting for Pøssi Rajåt — som frå før hadde lagt ut opptak der dei song på busstak og inne i Måskva-metroen. Og det var vel eit av poenga med å syngja i Kristus Frelsaren-katedralen — å få lagt ut opptak av det heile. Og Jutjub-opptaka vart ikkje borte fordi om Pøssi Rajåt eventuelt gjekk ut kyrkjeportane på eigne bein.

Pøssi Rajåt-jentene kunne gjerne fenge ein dom som var stuttare enn to år. Men ein dom burde dei ha.

Her kan me jamføra med Noreg, då Føkk Får Fårrest hadde sitt samlægjestunt i Oslo Domkyrkje. I tilfelle Føkk Får Fårrest er like «unge, arrogante og vakre» som det vert sagt av støttespelarane til Pøssi Rajåt, so hjelpte det dei ingenting. Heller ikkje i Noreg er det fritt fram å nytta kyrkjeskipet til kunstarlege framstøytar.

Me kan og jamføra med Danmark: Det var eit både rått og stileg stunt den norske Greenpeace-aktivisten Nora Christiansen — som er mor — var med på under klimatoppmøtet i Kjøpenhamn i 2009. Like fullt vart ho i mars 2011 truga med seks års fengsel for «majestetsfornærmelser».

Ein kunne og ha drege inn den resolutte måten som Occupy-rørsla og liknande vert handsama på i USA.

At «Russland er et annet sted» er med andre ein påstand — og ein strategi — utan hald i.